Zomaar een beeld tijdens het dineren in een prachtig all inclusive hotel in Turkije. We zitten buiten, hoog boven het zwembad op een terras op palen, met uitzicht op de zee en een ondergaande zon. Naast ons een gezin. Twee kinderen, een vader, en een moeder. Zoon rust met zijn voorhoofd op tafel. Vader kijkt naar zijn bord. De moeder glimlacht schalks.
Wat beter kijken leert dat moeder glimlacht naar de whatsapp conversatie op haar scherm. De zoon kijkt ónder tafel Netflix, en de meest luie positie om dat te doen, is met zijn hoofd op tafel. Vader kijkt niet naar maar naast zijn bord, op zijn telefoon. The dining d(e)ad.
Blijft over, de dochter. Zij is wat jonger, en heeft nog geen eigen schermpje. Ze staart voor zich uit. Werpt een blik op haar moeder, maar de glimlach is voor de onbekende persoon met wie ze aan het appen is, niet voor haar. Haar eenzaamheid is bijna tastbaar.
Offline vakantie
Wij doen ondertussen een offline vakantie. Wij lezen papieren boeken, kletsen wat, en als een van ons naar de bar loopt of het toilet, kijken we om ons heen in plaats van grijpen naar de telefoon. Ik ben uiteraard dol op de mogelijkheden die de smartphone biedt, en sluit me aan bij de Ode op de smartphone van de Correspondent. Maar met mate. En soms helemaal niet.
Ik lees dus met interesse Sapiens en Deus en denk dat we inderdaad ons vermogen kwijtraken om met aandacht in het hier en nu te zijn. Het is ook lastig weerstand te bieden aan het leger verslavingsspecialisten die de tech industrie inhuurt. In de race om de eeuwige groei te realiseren, zet elke app en elk social media platform ons met Hooked in de hand aan tot meer, vaker, sneller. Het is niet bij te houden, en het maakt ons onrustig.
De online medevakantieganger
‘Wacht, ik zet het op Instaaaaaaaa’. “Ja, maar ik wil ‘t ook op de fotoooooo.” De moeder doet een dubbele schermtruc bij het zwembad. Één telefoon voor de Insta story, één voor foto’s maken. Met aandacht kijken naar het object van de story, het kind, is er niet meer bij. De foto’s dienen bewerkt en geperfectioneerd te worden.
Ondertussen hangen kinderen in de lobby van dit hotel, met eindeloos veel zwembaden en een fantastisch animatie team, met oortjes in en de blik op het scherm. De WiFi is daar het beste.
Misschien is nog wel het treurigste beeld is dat van een groepje kids in de zee. Het leek bijna erop dat ze lekker gingen spetteren, totdat ik de plastic tasjes zie om de nek, met daarin de smartphone. Allemaal gebogen over het tasje, wordt er door het plastic heen druk op de telefoon gedrukt.
Antropo-sof
Op vakantie gaan all inclusive was voor mij altijd een soort antroposofische reis met heerlijk mensen observeren. Met onder andere #allinclusivetweets gooide ik mijn observaties dan op den twitters. Uiteraard zat ik het leeuwendeel van de tijd in het zwembad, en verzamelde mijn tweet ideeën in mijn hoofd. Maar nu zelfs onder ouderen de smartphone penetratie 90% is, en écht iedereen de hele tijd alleen maar non stop op een scherm zit in de eigen wereld, is er geen bal meer aan. Wat een sof.
Voor mijn vermaak en ook om in de vakantie écht met elkaar te zijn, kunnen jullie de volgende vakantie de telefoons in de hotelkluis laten? En misschien ook thuis wat vaker wegleggen. Heb aandacht.
